welzijn & zorg

10 op 10

Column Harold Polis
24.03.2023
Foto's
Bob Van Mol

Bij de dokter moeten we nog een masker dragen, maar we hebben het nooit bij (sorry!). Er hangen op straat nog enkele vergeelde lijsten met coronamaatregelen, klaar om te verdwijnen bij de volgende lenteschoonmaak. De pandemie is voorbij. Alles blijft bij het oude. Of toch niet...

De gedwongen rustpauze heeft een breuk veroorzaakt in het leven van velen. Ik had nooit verwacht dat die conclusie ook voor mijn gezin zou gelden. Tijdens de lange weken van nietsdoen en moeizaam thuisonderwijs kreeg een van mijn kinderen het best lastig. Hobby’s en vriendinnen vielen weg. Wellicht worstelde ze al langer met zichzelf, maar de ernst van haar onbehagen viel me pas op toen ik elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds met de neus op de feiten werd gedrukt. Vandaag, ruim drie jaar later, luidt de officiële diagnose: autismespectrumstoornis.

Er is een voor en een na. Vroeger volgde ik de stroom boeken, onderzoeken en getuigenissen over autisme met professionele aandacht. Vandaag lees en luister ik als ouder van een kind met autisme. Ik wou in de vorige zin ‘autistisch kind’ schrijven, maar dat klinkt veel te eng. Het blijft wel mijn kind, mooi kind. De afgelopen jaren heb ik begrepen wat onvoorwaardelijk graag zien echt betekent. In de eerste plaats een les in bescheidenheid. Ik heb moeten aanvaarden dat ik niet alles in de hand had, dat ik niet alles wist en dat het probleem van mijn kind mijn petje te boven ging. Tijdens de vele sessies met therapeuten, psychologen en psychiaters kwamen onvermijdelijk ook de ervaringen van andere gezinnen aan bod. Lotgenoten: mensen met verpletterende verhalen die het nog veel lastiger hebben dan ons gezin.

Het leven gaat verder en mijn kind haalt nog steeds graag 10 op 10. Ik moet haar perfectionisme anders dan vroeger benaderen om haar en ons gezin te beschermen. Ik beperk me niet tot feliciteren en aanmoedigen, maar rem haar ook af en geef haar ruimte. Het opvoeden van kinderen is een dankbare taak. Een kind met extra zorgnoden maakt die uitdaging heel bijzonder, zeker in een samenleving die kickt op prestatiedrang en houdt van een masochistische werk-privébalans. Er zal nooit een kant-en-klare handleiding bestaan om kinderen op te voeden. Toch is het noodzakelijk om beter te begrijpen hoe kinderen met extra zorgnoden, zoals autisme, opgroeien. De vakgroep vakgroep orthopedagogiek van de Universiteit Gent organiseert hier momenteel een groot onderzoek naar. Je kan het onderzoek volgen (en eraan deelnemen) via www.opvoedingontwikkeling.be. Hoe meer we hierover te weten komen, hoe beter. Het einde van corona betekent niet het einde van de zorgvraag die toen is ontstaan.

Harold Polis