welzijn & zorg

Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens

Het tijdperk van het klassieke gezin is voorbij
28.05.2021
Foto's
Stephan Vanfleteren

Mama, papa, zoon en dochter. Huisje, boompje, beestje. Zo zag het klassieke gezin er tot een paar decennia geleden doorgaans uit. Tegenwoordig zien we gezinnen in alle soorten en maten. Alleenstaande ouders, na een scheiding of na een bewuste keuze om alleen kinderen te krijgen. Nieuw samengestelde gezinnen waarvan een of beide partners al kinderen hadden toen ze mekaar ontmoetten, en die misschien samen nog een of meerdere kinderen krijgen. Of gezinnen met twee mama’s of twee papa’s, met biologische kinderen, adoptie- of pleegkinderen.

Dirk Musschoot schreef een boek over een eeuw gezinsleven in Vlaanderen: Toen was geluk nog heel gewoon. Hij omschrijft de ontwikkelingen die ertoe leidden dat we steeds minder klassieke gezinnen zien: de uitvinding van de pil, meer rechten voor vrouwen, het homohuwelijk, maar ook technologische hulpmiddelen die het huishouden en gezinsleven vergemakkelijkten.

Ann en Pascal vormen een nieuw samengesteld gezin met drie kinderen, en vertellen in ons dossier hoe ze dat ervaren. Anns dochter Jade merkte meteen dat haar mama veel gelukkiger en meer ontspannen was toen ze Pascal leerde kennen. Maar het is een leven in twee werelden, volgens Ann. De ene week met één kind, de andere week wat intenser met drie kinderen. Veel plannen en organiseren, maar iedereen die deel uitmaakt van het gezin helpt mee de regels opstellen. En zo doen ze het werken.

Eenoudergezinnen komen ook steeds vaker voor. Shadyaneh zorgde jarenlang alleen voor haar zoon. De eerste jaren na haar scheiding vielen haar zwaar. Maar het had ook goede kanten: ze kon alles zelf bepalen en hoefde aan niemand verantwoording af te leggen. Ondertussen ontmoette ze een nieuwe vriend, met wie haar zoon ook goed kan opschieten. Shadyaneh is blij met het eigen pad dat ze koos.

Olaf en Kris waren al jaren een koppel en hadden eigenlijk nooit de intentie om aan kinderen te beginnen. Tot de thuissituatie van Olafs neef Jarno verslechterde. Ze twijfelden niet lang om contact op te nemen met pleegzorg en Jarno permanent bij hen te laten wonen. Ondertussen krijgt hij bij hen al vijf jaar de stabiele thuis die hij nodig had.

De getuigenissen in het dossier laten zien dat het niet zo belangrijk is welke vorm je gezin aanneemt. Wat wel belangrijk is, is een warm nest, waar iedereen liefde en geluk kan vinden. Elk klokje tikt op zijn eigen manier. En zoals het thuis tikt, tikt het nergens.